Heideveld De Zwaluwenberg
Nadat je snelweg A28 onderdoor bent gegaan, kom je al snel in mooie bossen, waar het ruisen van de snelweg langzaam vervliegt. De dichte bossen openen zich voor heideveld De Zwaluwenberg, dat eind september in de nadagen van z’n bloei verkeert. Mooi is het wel, omrand door bossen die langzaam in herfsttooi komen. Wat laatste vlinders snoepen van de spaarzame heidenectar.
Ree tussen Amerikaanse eiken
Dan slokken de bossen de wandelaar weer op. De tocht voert over schitterende lange lanen met Amerikaanse eiken, in Noord-Amerika geliefd vanwege de dieprode kleur van hun bladeren in de herfst en de goede kwaliteit van het hout. En al snel zie ik een eerste ree wegschieten tussen de bomen. Lekker stil is het hier op deze doordeweekse dag.
A. Vogeltuinen: zeeën van bloemen
Stil is het ook bij een hoogtepunt waar het Roots-wandelgidsje vreemd genoeg niet over rept: de A. Vogeltuinen. Loop zeker even binnen en maak een rondje door de tuinen, want niet vaak zie je zo’n waanzinnige bloemenzee. Nu aan het begin van de herfst vallen vooral de zonnebloemen op, in alle stadia van verkleuring. En niet alleen je ogen komen aan bod: de vele soorten kruiden zorgen voor heerlijke geuren.
60.000 kilo planten
De kruidentuinen beslaan maar liefst veertien hectare. Jaarlijks oogsten ze hier 60.000 kilo planten voor de homeopathische middelen van A. Vogel. Grondlegger en naamgever is de Zwitser Alfred Vogel. Al op jonge leeftijd was hij 'begeistert' door het effect van planten en kruiden op de gezondheid. Dat die echinacea purpurea bijzondere eigenschappen heeft, hoorde hij in Noord-Amerika van een Sioux-indiaan.
Goed tegen plekjes
Tussen perken met stralende zonnebloemen en echinacea staat een groepje oudere heren met elkaar praten. “Als ik een plekje heb”, zegt één van hen, wijzend op z’n voorhoofd, “gebruik ik altijd Calendula-zalf, dat werkt fantastisch. Binnen twee dagen is dat plekje verdwenen als sneeuw voor de zon.”
Passiebloem tegen de najaarsdip
Calendula, onthou die naam, voor als je een plekje hebt. Tegen een najaarsdip helpt de Passiebloem uitstekend, lees ik op een bordje bij een plantje met opbeurende lila bloemetjes. En echinacea werkt zo ongeveer tegen alles (of vóór alles). Afijn, als ik de Vogeltuinen verlaat, voel ik me als herboren. Helemaal klaar voor het volgende hoogtepunt.
Fraai landhuis: Zwaluwenburg
En dat hoogtepunt nadert razendsnel, want aan het eind van een lange eikenlaan komt het statige Huis Zwaluwenburg uit 1732 in zicht. Het is een van de best bewaarde en fraaiste 18de eeuwse landhuizen van Gelderland. Het ligt er prachtig bij, in een entourage van reusachtige eiken en met z’n slotgracht en ophaalbrug. In de 13e eeuw stond op deze plek een kasteel. Een groepje koeien in het weiland ertegenover maakt de landelijke sfeer helemaal af.
En nog eentje: Huis Schouwenburg
Je steekt een weg over en de mooie tocht vervolgt door een afwisselend en intiem landschap van bossen en weilanden. Een smal paadje leidt langs een groot weiland met in de verte nóg een landhuis: Huis Schouwenburg. Dichtbij kun je niet komen, maar zo uit de verte ligt het 17de eeuwse huis er idyllisch bij, verstopt in de bosrand.
Dassen & reeën
Het landschap rond het huis is aangelegd in Engelse landschapsstijl, met veel kronkelpaadjes. Af en toe passeer je een karakteristieke rietgedekte boerderij. Hier komen ook veel dassen en reeën voor. Maar mijn reeënquotum heb ik kennelijk al opgesoupeerd vandaag, want mijn pad blijft verder reeloos.
Landerijen met boerderijen
De Roots-wandeling trekt nu door boerenland. Akkers met manshoog maïs wisselen af met weilanden met koeien. Op een klein bankje onder een gigantische eik eet ik m’n lunch, uitkijkend over de landerijen met wat boerderijen in de verte.
Zandverstuivingen & jeneverbessen
Wat drukkere asfaltweggetjes kosten deze tocht punten, maar de uitzichten blijven fraai. Weer verandert het landschap. Landgoed De Haere heet het hier. Je komt langs zandverstuivingen omgeven door donkere dennenbossen en heide met jeneverbesstruiken. Een schilderachtig landschap.
De Zoom met kamelen
De grootste zandverstuiving moet dan nog komen: De Zoom. Die geeft een levensechte imitatie van de Sahara weg. In de verte ligt zelfs een groepje kamelen in het zand te rusten. Even denk ik dat ik in de A. Vogeltuinen iets verkeerds heb opgesnoven. Maar nee, het is geen hallucinatie, het bewijs zie je hieronder.
Mensenwerk
Vermoeiend lopen is het wel, want de Roots-wandeling trekt dwars door de mulle woestijn. Het levende stuifzand is overigens mensenwerk: het beheer is in handen van het Geldersch Landschap & Kastelen. Die zet alles op alles om het gebied open te houden en het zand lekker te laten stuiven.
Snackende klapeksters
Tot grote vreugde van de zandhagedis en stuifzandsoorten als zandzegge en kleine wolfsklauw. In de winter kun je de klapekster treffen, op z’n plek hoog in de bomen. Een mooie grijswitte vogel met een make-up van zwarte accenten. De klapekster is de grote schrik van woelmuizen en zangvogels, die hij bejaagt. Hij spietst ze op boomstekels en prikkeldraad om later lekker te kunnen snacken.
Met die weinig opbeurende gedachte wandel ik door mooie bossen weer terug naar het startpunt bij ‘t Harde.
